ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο μακαριστός μητροπολίτης κυρός Απόστολος Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στον Αλμυρό της  Μαγνησίας το 1924. Παρακολουθούσε τα εγκύκλια μαθήματα στο Βόλο και αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του πανεπιστημίου των Αθηνών το 1947. Μετά την εκπλήρωση των μακροχρόνιων τότε στρατιωτικών υποχρεώσεων χειροτονήθηκε διάκονος το 1950 στην Αθήνα και απεστάλη ως μέλος της Ιεραποστολικής Αδελφότητας «Ζωή» στην Ι. Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης ως ιεροκήρυκας, όπου παρέμεινε επί 17 έτη. Στην ιστορική βιβλιοθήκη της Κοζάνης μελέτησε τους αρχαίους κλασικούς συγγραφείς και τους Πατέρες της Εκκλησίας, εφόσον δυνατότητες μεταπτυχιακών σπουδών σε ταραγμένους χρόνους δεν υπήρχαν. Επιδόθηκε στην πνευματική στήριξη της μεταπολεμικής τραυματισμένης ακριτικής κοινωνίας, αρθρώνοντας λόγο αγάπης, ελπίδας και καταλλαγής. Προεκτείνοντας την ιερουργία του λόγου και του θυσιαστηρίου στην κοινωνία, ανέπτυξε ευρύ ποιμαντικό έργο με αποδέκτες κυρίως του νέους, για τους οποίους μέχρι σήμερα έχει παραμείνει ο προσφιλής «Πάτερ Απόστολος», τον οποίο γνώρισαν στα κατηχητικά σχολεία και τις κατασκηνώσεις. 

Το έτος 1967 εξελέγη μητροπολίτης Ζακύνθου, όπου συνέχισε να επιδεικνύει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποιμαντική προσέγγιση της νεολαίας και το κήρυγμα του Ευαγγελίου, επηρεασμένος από την πατερική θεολογική σκέψη και τη νεότερη διατύπωσή της, που επιχείρησαν οι Ρώσοι της Διασποράς. 

Τον Ιούνιο του 1974 με την 3η και 7η Συντακτική Πράξη του δικτατορικού καθεστώτος, εξορίστηκε από τη Μητρόπολή του «για απείθεια προς τον κοσμικό άρχοντα». Διέμεινε ως έκπτωτος Μητροπολίτης στην Κοζάνη επί 17 έτη. Σε αυτό το διάστημα με τη βοήθεια των συνεργατών του ίδρυσε κατασκηνώσεις στον Πτελεό Μαγνησίας, για να δώσει την ευκαιρία σε πάμπολλους νέους να ακούσουν το μήνυμα του Ευαγγελίου και να αποκτήσουν λειτουργικά βιώματα, σεβόμενος τους πολιτιστικούς κώδικες της εποχής τους. 

Το 1991 δικαιώθηκε η προσφυγή του στο Συμβούλιο της Επικρατείας και τοποθετήθηκε από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην Ιερά Μητρόπολη Πολυανής και Κιλκισίου, την οποία ποίμανε  μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου 2009, οπότε και απεβίωσε μετά από σύντομη ασθένεια. 

Καρπός της διακονίας του υπήρξε η κάλυψη των κενών εφημεριακών θέσεων, η δημιουργία δύο ιδρυμάτων για τη στήριξη των Πολυτέκνων και την ενίσχυση των αναξιοπαθούντων, το Διορθόδοξο Εκκλησιαστικό Λύκειο «Κύριλλος – Μεθόδιος», με παράλληλη οργανωμένη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας για ξένους σπουδαστές, το Πολυάνειο Ωδείο με 35μελή νεανική ορχήστρα, η επαναδραστηριοποίηση του τοπικού ΕΕΣ. Η γραπτή κηρυκτική δραστηριότητα της αρχιερατείας του στο Κιλκίς έχει  εκδοθεί  στα τέσσερα βιβλία ομιλιών του, που μεταφράστηκαν και σε άλλες γλώσσες: «Διακονία Λόγου» (1995) , «Σταυροαναστάσιμα Μηνύματα» (1997), «Προς Οικοδομήν της Χρείας» (2000), «Πώς θα πιστέψουν αν δεν ακούσουν;» (2004). Ο τάφος του βρίσκεται στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου (Λόφου Κιλκίς), δίπλα στο μνημείο-ανδριάντα του μακαριστού προκατόχου του Μητροπολίτη Χαρίτωνος Συμεωνίδη.